නුඹ

✾ـٰٰٰٰٖٖٖٖٜ۬ـٰٰٰٖٖٖٜ۬ـٰٰٖٖٜ۬ـٰٖٜ۬ـٰٖٜ۬ـٰٰٖٖٜ۬ـٰٰٰٖٖٖٜ۬ـٰٰٰٰٖٖٖٖٜ۬ـٰٰٰٖٖٖٜ۬ـٰٰٖٖٜ۬ـٰٖٜ۬ـٰٖٜ۬ـٰٰٖٖٜ۬ـٰٰٰٖٖٖٜ۬ـٰٰٰٰٖٖٖٖٜ۬✾✾ـٰٰٰٰٖٖٖٖٜ۬ـٰٰٰٖٖٖٜ۬ـٰٰٖٖٜ۬ـٰٖٜ۬ـٰٖٜ۬ـٰٰٖٖٜ۬ـٰٰٰٖٖٖٜ۬ـٰٰٰٰٖٖٖٖٜ۬ـٰٰٰٖٖٖٜ۬ـٰٰٖٖٜ۬ـٰٖٜ۬ـٰٖٜ۬ـٰٰٖٖٜ۬ـٰٰٰٖٖٖٜ۬ـٰٰٰٰٖٖٖٖٜ۬✾➣✾ـٰٰٰٰٖٖٖٖٜ۬ـٰٰٰٖٖٖٜ۬ـٰٰٖٖٜ۬ـٰٖٜ۬ـٰٖٜ۬ـٰٰ?⃟⌘࿔⃝❤


හීන පුරනා මීන ඇස් ළග
ගීත ගයනා කොවුලෙක්ය නුඹ
නීල ගගනත පාළු නොකරන
සීත මකනා හිරු කිරණ නුඹ...

ඈත දුරකට යන්න මා හා
දෑත් පටලා දුරක් ආ නුඹ
රෝස පිටුවක් පුරාවට ලියු
ප්‍රේම කවි පද පේළියක් නුඹ...

පෑල දිග රත් අහස සිපගෙන
එබී බලනා පුර හඳක් නුඹ
පාළු මූසල අඳුරු රෑටත්
පෑයු ඉරබටු තරුවක්ය නුඹ...

මම,
චතූ

✾ـٰٰٰٰٖٖٖٖٜ۬ـٰٰٰٖٖٖٜ۬ـٰٰٖٖٜ۬ـٰٖٜ۬ـٰٖٜ۬ـٰٰٖٖٜ۬ـٰٰٰٖٖٖٜ۬ـٰٰٰٰٖٖٖٖٜ۬ـٰٰٰٖٖٖٜ۬ـٰٰٖٖٜ۬ـٰٖٜ۬ـٰٖٜ۬ـٰٰٖٖٜ۬ـٰٰٰٖٖٖٜ۬ـٰٰٰٰٖٖٖٖٜ۬✾✾ـٰٰٰٰٖٖٖٖٜ۬ـٰٰٰٖٖٖٜ۬ـٰٰٖٖٜ۬ـٰٖٜ۬ـٰٖٜ۬ـٰٰٖٖٜ۬ـٰٰٰٖٖٖٜ۬ـٰٰٰٰٖٖٖٖٜ۬ـٰٰٰٖٖٖٜ۬ـٰٰٖٖٜ۬ـٰٖٜ۬ـٰٖٜ۬ـٰٰٖٖٜ۬ـٰٰٰٖٖٖٜ۬ـٰٰٰٰٖٖٖٖٜ۬✾➣✾ـٰٰٰٰٖٖٖٖٜ۬ـٰٰٰٖٖٖٜ۬ـٰٰٖٖٜ۬ـٰٖٜ۬ـٰٖٜ۬ـٰٰ?⃟⌘࿔⃝❤

මායාවරු

ලෝකෙම මායම් වෙලා 

සුද්ද අල්ලපු රටෙන් හම්බවුනු

මායන්වරු පස්සෙන් ගියාට

උන් දැන දැනම හැංගුවා

අපිට මායා රටක් තිබුනාය කියලා

අපේ උන්ටද එවුන් ශිෂ්ඨයි

ලෝකෙම උතුම්ම රටේ එවුන්වුව

එකල වැද්දන්‍ ය වලට වැදුන ලෙන්

දෙදහස් පන්සීය කෙප්පෙට කොටු උනු

රවුලු පරපුරම ප්‍රබන්ධයක් කල

සීහෙල ඉතිහාසේ..

අනේ අනිච්චං,

ලොකුවංසෙන් ඉදන් වට්ටපු 

ලෝකෙම පතල උනු උතුම් ජාතියක්

ඔටුවන් අවුදින් උන් රජයන කල

නිදිවැද රට වනසන තුරාවට...

~නවියා~

මමත් නොදනිමි.

නොහිතාම උකස් කළ
මගේ නෑඹුල්ම හිත
සින්නක්නර ලියාගෙන
හැංගුණේ කොහෙද නුඹ...

හුදෙකලා ජීවිතේ
තරු එළිය බලාගෙන
මං ගියපු මාවතේ
ගැහැට කදුලැලි බොහොම...

හිස් වෙච්ච ආකහේ
තරමටම හිත තවම
රිදෙනවා දකින විට
මතක හසරැල් සිහින...

නොනිදාම පහන් කළ
තවත් රැයකට පසුව
මම මගෙන් අහනවා
ඇයි තැවෙන්නේ ඔහොම...?

මම,
චතූ

....සංසාරගත හුස්මක සුවද...

අහම්බෙන් හමුවුණ නුබ
නැතිව බැරි වුණි ඉතින් හැමදින
අවුරුදු ගණනාවක් පුරාවට
හොදම මිතුරා නුබම විය මට...?

ආදරෙන් නුබ සැමදින
මැට්ටි යැයි ඇමතිය
මැටි වැඩ කරන නිසාවෙන
මමත් නුබ හට මැට්ට යැයි නම දිය..?

හිතන්නට බැරි දිනක්
අමතක නොවන දවසක්
සෙනසුරුගෙ අහසයට
ඉදන් නුබ බහ ඉල්ලුවේ ආලෙන්...?

මගේ නමට නුබ ලග ඇති සෙනෙහස
දැනන් සිටි අය බොහෝ ලග ඇත
මගේ මව්නද එය දැන සිට ඇති බව
දැන ගත්තේ මන් එදා දහයට...?

නුබ නමට පේ උනා මම
අපේ මිතුදම නැවතුමක් කොට
රණ්ඩු සරුවල් කොතෙක් වූවත්
අත් නොහැර අපි අපේ ප්‍රේමය...?

නුබට අනුව මම පොඩි එකෙක් විය
මට අනුව නුබත් පොඩි එකෙක් විය
අපි එකට සිටින කල
බබාලන්තය ඊට සමවිය...?

ඉතින් මගේ පණ මට නුබම විය
ප්‍රේමයෙන් එක්වන්න පෙර සිට
දිනමි දවසක නුබ සමග මම
ලෝකයට රහසින්ම දවසක ?‍?

හැමකල්ම නුබ මගේ ප්‍රාණයයි
පියාගෙන් පසු නුබ මගේ මහ ඇත් රුකයි
ඉතින් උපදින හැම භවයකම මම
නුබේ අත ගත් පාදපරිචාරිකාවයි...??

...කවිකාරි...

උසස් පෙළ.?️

අවුරුදු දෙක හමාරක්
උසස් පෙළ යැයි
විභාගයකට සැරසිලා...
ගත නොම වෙහෙසුනා
හිත ගොඩක් වෙහෙසිලා..
ලැබුමට දැනුම පාඩම්
වැඩ පොත් අතරෙ හිරවලා..
ජීවිතේ සොදුරු බව
කටු අත්තක සැගවිලා..
හිතට නැත නිදහස
විභාගය අද එළඹිලා..
නැගෙයි කල පාඩම්
පිලිතුරු පතේ ගොනුවෙලා..
මා නොකල පාඩම්
දුටුවිට ගතම වෙව්ලා..
ඇතිවුනේ මහ දුකකි
හිනහි නෙතු අද වැලපිලා..

නදී..✍️

අධික රශ්මියෙන් ගත සිත
වෙලාගෙන..
මද නල පහසක් විදුමට
හසරක් නැතිය..
දහඩියෙන් මුලු ගත්හ
නැහැවුනු ලෙසය..
බිමට නෑමට ජලයත්
අඩු ලෙසය..

මම හෙට ෆෑන් ගෙන එන්නෙමි
රස්නයට..
මම හෙට වතුර ටැංකියකුත් සාදන්නෙමි ජල හිගයට..
යනුවෙන් නැගෙයි හැම දිනයකමත්
හරි හරියට..
බෝඩිමේ බිසෝ ඇන්ටිගෙ
බොරු කියවිල්ල..

හැමදාමත් පිසෙයි බතකුයි
දිය පරිප්පුව යි..
තෙල් බේරෙන ලුණු වැඩි
කරවල බැදුම යි..

පාඩම් කරන මේසය
චිරි බිරි ගාතී..
කාමරයේ ජනෙල් එල්ලි
පැද්දෙනවා..
විදුලි සුවිචයද ඇත්තේ
එල්ලෙමිනී..

යන්නට දැන් තැනක් නැත
දැන් කල් ගත වීලා..
විභාගය පෙනෙයි ලග ලග
ඉගි පාලා..

මෙහෙමත් බෝඩිමක් ලැබුවේ
පෙර මොන කරුමෙටද?

නදී..✍️

ඉඩෝරය දරුණුය.
ඉරි තැලූ පොළෝ තලය
හරහා වේගයෙන් හමායන
උණුසුම් සුළං පොද
ගත දිගේ වැගිරෙන
රන් දහදිය බිදු
ගෙල දිගේ රූරා වැටෙද්දි
ධාරානිපාත මහ වරුසාව
තම කැදැල්ල වටකරන් ගොස්
රූරා ගිය රන් දහඩිය මුසුව
වගා කල රන් අස්වැන්න
සුනුවිසුනු වී යද්දි
අටලෝදහමින් අකම්පිතවූ
අධිෂ්ඨානය උත්සාහය මැද
දරු පවුල තම රැක ගන්න
දිරිගන්න දෙවියන්වන්
දිරිය මිනිසුන් අදත් වැඩ ඉත්.....

නදී..,✍️

නාග රාජයෙකුසේ විස ඇති
සිතුවිලි නොයෙක
අසරණ කරයි දිවි තලාවේ
යැදුම....
වරෙක කෙළිදොල් සිතුම්
වරෙක සරුවල් සිතුම්
දෙකම එක වහල යට
කෙසේ මැවුනිද
විශ්ව ලෝකය...
නදී....✍️

මා දයාබර මිතූ....

සයුරු වෙරළේ පාද සටහන්
සුසුදු රටකින් මැකී යයි...
අහස් ගැඹ තුළ ඇදෙන දේදුනු
මොහොතකින් සැගවිලා යයි.....
අහස් කුසයෙන් වැටෙන දිය බිදු
මහ පොළොව තෙම ගලා යයි.....
එහෙත් සොයුරිය අපේ මිතුදම
මියෙන තුරු එක වගේමයි....

නදී..

කිසිදාක හිස් නොවන
කිසිදාක තනි නොවන
නගරයෙ කොනක සිටගෙන
නෙතු අයාගෙන හැම දින
හිරු නැගෙන සිතිජයෙන
හිරු බැසෙන සිතිජයෙන
හෝ හෝ සුමුදු රළ සිඹින
වෙරළ දෙස බලාගෙන....

උදේ සිට රෑ තුරා
කඩිමුඩියේ දුවයන
නා නා විදියෙන් යුක්ත
ඇදුම් පැළදුම් වලින් සැරසුණු
ගැහැණුන්ය පිරිමින්ය.....

අනුන් හට අත පොවන
හිගන්නන් එක පසක
කඩල අඹ විකුණමින්
තද අව්වෙ වේලෙමින්
තවත් පිරිසකි අනෙක් පස...

නාද නගමින් ඇදෙන
නොයෙක් රථ වාහන
මා පසුකර හඹායන
පෙරහැරකි දිගටම ඇදෙන.....

ඒ අතර සෙවණක් සොයා
ඇදෙන මහ ජනයාට
සෙවන සලසන මා.....
ගස් වලින් හිස් වුනු
මාතර පුරවරයෙහි
කොනක සිට
නගරයේ වත ගොත සොයන
යෝධ නුග රුක වෙමි..

නදී

______පියඹන්නෙ කෙලෙස මම?_______

දිවි ගෙවූ මුල් වියේ අපි සිටියෙ හිනැහිලා
කාලයද අපි දෙදෙන අපෙ නමින් වෙන්කලා
ඇමතුමක දැවටෙමින් මැවූ ඒ පෙම්කතා
ලෝකයෙන් සඟවලා රහසින්ම පෙම්කලා...................

ප්‍රේමයේ නාමයෙන් ලියු සොඳුරු පෙම් කතා
හිනැහෙන්න මතකයට අරුත් තව එක් කලා
රිදෙන විට වේදනා දහක් එක්තැන් වෙලා
නුඹෙ සොඳුරු වදන් වැල් මාව සුවපත් කලා ................

පස් වසක් අපි විඳපු සෙනෙහසට තිත තියා
නුඹව අත්හරින්නට පියතුමා අණකලා
ගිලිහෙනා සුසුමන්ට පණ දුන්නු නුඹ දමා
පියඹන්නෙ මම කෙලෙස මතක අළුකර දවා?....

මිත්‍රත්වය නම්,

නොකියාම ගියාමත්
එනකල් මග බලන් හිටියා...
නොහිතාම රිදෙව්වත්
ආයෙමත් හිත හැදුවා...

නොරිදෙන්න නොතැලෙන්න
ජීවිතේ කියා දුන්නා...
වසන්තය නිමා වූ කල පවා
මල් කැකුළු ගැන සිහින මැව්වා...

රහසින් කදුළු හලනකොට
රහසින්ම හිත හැදුවා...
මතක අහසේ සොඳුරු
පාට දේදුන්නක් වුණා...

ෆැන්ටසියට එපිට
ජීවිතේ සොයා ගියා...
හුදෙකලා මොහොතවල්
අනුස්මරණීය මතක කළා...

හදවතින් බදා වැලඳ
දුක් කදුළු ඉහිලුවා...
සදාදරණීය මිතුරන් එහෙමයි
නොකියාම හිත ළග නතර වුණා...

මම,
චතූ