තනි කම

මතකද ඒදා ඔයෙ තනි වුන වෙලාවෙ
ඔයාගෙ ලගින්ම ඉදන්
මම ඔයාව සනසපු හැටි
ඒත් අද
මම තනි වෙලා
ඒත්
ඔයා සනසන්නෙ මාව නෙවෙයි
වෙන කෙනෙක්ව
කමක් නෑ
මම තරහ නෑ
ඔයා ඒක කරෙ
ඔයාගෙ අමිමගෙ සතුට වෙනුවෙන්
මම ඔයාට තාමත් අාදරෙයි
ඔයාට දළදා සමිදු පිහිටයි!!!

ආඩමිබර නුඹ.

සිනාසෙන්න බැරුවයි මම
මෙි හැටි ලතැවෙන්නේ
ඒත් නුඹට සිනානොවි
කොහොමද මම ඉන්නේ..
දෑස් එකට පැටලුන දා
ඇයි මා මග හැරියේ
නුඹෙි දෑස් මා ලඟ බව
මානමි දැන උන්නේ...
හිතේ තියන ලෙන්ගතුකම
කියන්න බැරි වූයේ
නුඹෙ හිතනමි මට ⁣ලෙන්ගතු
බව මම දැනගත්තේ....
දෑස් පියාගන්නා විට
නුඹමයි ලඟ ඉන්නෙ
ආඩමිමර නුඹ කවදද
හැබැහින් ලඟ ඉන්නේ.....

හුදකලාව

හිරු නගින වේලේ පටන්
සැරසී නිල් වරලස ගොතා සිහින්
ඇද දුහුලින් ගත රත් වී
යන මොහොතෙ පටන්
අවරගිර දෙස බලා සිනසුනි මා
හදෙහි තනිකම

ඔබ සොයන මා.....

වාන් දමනා
තිස්ස වැවු දිය
නිතර කලඹන
මුදු සුළඟ මැද
ඔබෙි උණුසුම
සොයන මා වෙත
දැනෙන සිසිලස
හද ගිමන් නිව
සදා නොමැකෙන
ඔබෙි මතකය
සමග මා අද
වැවු ඉවුර මත
සැඟව ගිය ඔබ
සොයන මා නෙතු
අතර රැඳවෙන
දවස ⁣කෙදිනද ?.....

දුයිිෂෙයින්ගේ කවිය....

දයාබර අල්තිනායි
මතකද එ් දවස...
නුඹට මම ඉගැන්නුවා
කිර්ගීසියානු හෝඩිය
දකින්නට අයිලයට එහා ඇති
ලෝකය........
නුඹ හා මම
වැළලුවා පොප්ලර් ගස් දෙකක්
සොඳුරු ස්ටෙප්ස් බිමෙහි
බලා ඉඳිද්දිම
⁣උස ගියා එ ගස්
හරියට අල්තිනායි
නුඹ වගේ....
ඉතින්,
දයාබර අල්තිනායි
නුඹ දන්නවද
සුළඟ හමන විට
පොප්ලර් අතු
සෙලවෙන විට
ඇසෙනවා
ඈත ඉඳන් අමතන හඬ
නුඹ මා
දයාබර ගුරුතුමානෙණි
ආයුබෝවන්!"

???

ආදරය යනු හිමිවීම පමණක් නොවන බව ද, අත්හැර දැමීමද නොවන බව මට කියා දුන්නේ ඔබය... එහෙත් මම අත් හලෙමි. ඒ මෙතෙක් මා රැකගත් ප්‍රේමය මිස ඔබව නොවන වග මම දනිමි... ඔබේ සිතේ ඇත්තෙ දුකක්ද වෛරයක් යැයි මා නොදන්නා නමුත් මගේ සිතිවිලි තුල ඇත්තේ වේදනාව පමණකි... මා ජීවත් වීමට හේතු පාඨය වූ ඔබ අවසානය තෙක්ම හිදි දැයි මම බලාපොරොත්තු නොවෙමි. ඒ ඔබ කිසිවක් නොදන්නා නමුත් ඔබද මා සිතින් අත් හැර ඇති නිසාය. වෙන්වීමේ හේතුව ඔබ සොයනතාක් මම ද නිහඩවම හිදිමි... කවදාක හෝ ඔබ සියල්ල දැන ගත් විට ඔබට වැටහේවි ආදරය හිමිකරගැනීමක් හෝ අත්හැර දැමීමක් නොව එය පරිත්‍යාගයක්ම බව .. ඉතින් අයිතිවාසිකම් නොකියමි... ජීවිතය කෙටි බැවින් අවසානය තෙක්ම මම ඔබට ආදරය කරමි...

වැලි කතරට දිය බිදුවක්සේ...දුකට උන්නේ කදුල පමනි මා හදේ්....

වැලි කතරට දිය බිදුවක්සේ....දුකට උන්නේ කදුල පමනි මා හදේ්.........

අම්මා

මියැදි තම පුතු පපුවේ රඳවා කිසාගෝතමී ඉකිබිදිද්දි.
පනැති තම පුතු දමා යයි මඟ අම්මේ කියමින් අඬගසද්දි.
වත්මනේ මව් සෙනෙහේ සුළඟේ ගසන් ගියා සේ වැඩ කරද්දී .
උතුම් මව්වරු ලොවේ ඇති බව දැනුණා මගේ අම්මා දකිද්දී .

අසරණ තාත්තා !!!

තියා මා අත රෝස කැකුළක්
නුඹ දුරක ගිය දා .
හැඩුවෙ නෙත නොව හදවතයි මගේ, නුඹේ සොහොනේ හැපිලා
ගියත් කාලය සැනින් එසනින්
දිනෙන් දින ගෙවිලා.
නුඹේ රුව මට අදත් පෙනෙනවා
ගේ පුරා මවිලා.

වැටී වැටී නැඟිට ඇවිදින ,
දගකම් කරනා ..
මවගේ සෙනෙහේ සොයමින් ,
ඉකිබිඳ හඬනා ..
සුරතල් කතා ඉඟි කර ,
නෙතගින් කියනා ..
දූ ට මවක වනු බැ මට ,
කිසි ලෙසිනා..

එක එක අකුර ඇහිඳන් දූ කියන කතා .
හරි ,ලස්සනයි කියනා විට මට ,
තාත්තා .
අසන දිනක මව ගැන දූ ,
නැතුව කතා .
මුනිවත රකිමි, හඬමින් ,
අසරණ තාත්තා ..................

පින්බර ඔබේ මුව කලකින් දැක ගන්න ..නොලැබුණ නිසයි මට බැරි දුක උහුලන්න ..එකම එක වතාවක් පෙර මඟ හමුවන්න..

නොහැකිද යළිත් හමුවී කියලා දෙන්න ...

නිරුදක කතරක ජීවිතයේ ඉදහිට දොම්නසින් ...පිරි සිතකට ...පිනි පොදක් වන්නට තරම් හදවත් කාරුණික වේ නම් ...

එයයි මිනිස් බවේ පැතුම..

හද රැඳුණ
නිල් නයන
සුව විඳින
පෙම් පවන
ඇස ගැටෙන
නෙතු දැහැන
ගත සොයන
සුව යහන
සිත දවන නුඹෙ වචන
මතකයන් හා බැඳුණ
සිසිලසක් සේ දැණුන
කොහෙද පෙම් රජදහන
මතකයිද ඒ දවස්
ප්‍රේමයක් වූ සුවස්
ගෙවුන ඒ හැම දවස්
ලෝකයට වෙයි රහස්