ඊළගට

මම කතා කරනවා ආයෙමත් මගෙ හිතත් එක්ක. මම හිතට කිව්වා. හරි දැන් ඔක්කොම හරි. ඔයාගෙ හීනෙට තව පුංචි දුරයි තියෙන්නේ... ඒත්...හිත කියනවා, නෑ...මේක නෙවෙයි ලෝකෙ. ඔයා පාඩම් කරා. ඉගෙන ගත්තා. දැන් ඔයාගෙ අනාගතේ ස්ථිරයි. ඒත් ඔයා තේරුම් ගත්තද... ජීවිතේ කියන්නේ මේ තරගෙ අස්සෙ දුවගෙන දුවගෙන යන එකටද?

මම කියනවා: ඒත් මම මේක නොකරත්, බලහත්කාරයෙන් මගෙ දෙමව්පියෝ මේ පාරෙ මාව යවනවා.

ඔව්. ඒක ඇත්ත.ජීවිතේ ගොඩක් දේවල් ඔයාට අහිමි වෙලා. ඔයා ඔය කවි පුරාවට ලස්සන ගංගාවල්, ලස්සන ඉරක්, ලස්සන මල් ගැන ලිව්වට, ඔයාට තිබුණද ඒ ඉරක් මලක් ගගක් දිහා බලන්නවත් වෙලාවක්? හිත මගෙන් අහනවා.

ඔව්. මම පිළිගන්නවා. මම දිනලා නෑ. මම මා තුළම පරාජිත බවක් මට දැනෙනවා. මම හොයනවා. මට වැරදුන තැන. මම හොයනවා. ළදරු හීන මගෙන් මගෑරුණු තැන.

මම ජීවත් වෙනවා. ඒත් මම දැන් තෘප්තිමත් මනුස්සයෙක් ද කියලා කවුරුහරි මගෙන් ඇහුවොත් මට කියන්න තියෙන්නේ. මගෙ අනාගතේ ස්ථාවරයි. මට ජීවිතේ ගැන බය වෙන්න දෙයක් නෑ. ඒත් මම මේ ජීවිතේ ගැන මේ දිනුම හොයාගෙන යන තරගෙ ගැන කලකිරිලා. මට මේ කිසිම දෙයක් ගැන ලෝභකමක් ආසාවක් ඇල්මක් නෑ.

ඊළගට...